«و اذكر فى الكتاب ابراهيم إنّه كان صدّيقاً نبيّاً»(382)
 ظاهراً كلمه‏ى «صدّيق» مبالغه در صدق است و به كسى مى‏گويند كه در صدق مبالغه كند؛ يعنى آنچه را مى‏گويد، انجام مى‏دهد و آنچه را انجام مى‏دهد، مى‏گويد و ميان گفتار و كردارش تناقض نباشد و ابراهيم‏عليه السلام چنين بود. زيرا در محيطى كه يك پارچه مردم بت مى‏پرستيدند، سخن از توحيد گفت. با عموى خود و معاصرينش مبارزه كرد، با پادشاه بابل به مبارزه برخاست و خدايان دروغين آنان را شكست و بر آنچه مى‏گفت، استقامت به خرج داد تا آنجا كه او در آتش افكندند. سرانجام نيز همان گونه كه به عمويش وعده داده بود، از همه كناره‏گيرى كرد و خداوند به پاداش اين مقاومت، اسحق و يعقوب را به او ارزانى داشت و نيز وعده‏هاى ديگرى را كه خداوند از موهبت‏هاى خود به او وعده داده بود، تنفيذ كرد.(383)