عرفه،قربان،عاشورا

چه‌قدر تلخ است وقتی بدانی که هیچ نیستی و هیچ نمی‌ارزی. چه‌قدر دردناک است وقتی به پشت سر خود نگاه کنی و ببینی از چه گردنه‌هایی عبورت داده‌اند و ندانسته‌ای. چه‌قدر حسرت‌آور است وقتی بدانی چه‌قدر دوری.

چه حس و حال غریبی است در این غروب و چه‌قدر بی‌تاب فردایم. فردایی که عرفه است.

عرفه است و بوی حسین(علیه السلام) می‌آید. بوی خون و کربلا. بوی عشق و محرّم. دعای عرفه و دلی که می‌لرزد. دلی می‌لرزد که نکند به هیچ هم نیرزد و دستش به دامانی نرسد.

کاروانی در راه است. کاروانی به عظمت تمام بشریت و مسیری که هماره راهی می‌طلبد. حسین(علیه السلام)  به کربلا می‌رود تا بمیرد و می‌میرد تا بماند. به کربلا می‌رود تا کعبه‌ای دیگر بنا کند و همه دیدند سعی صفا و مروه‌اش را و قربانی‌کردنش را و حجّ خونینش را!

عطر اشک فضای کوچه‌ی دلم را خوشبو کرده و حسّی غریب، با صدایی به لحن آشنا در گوشم می‌نوازد که حسین(ع) دار و ندار عشق مظلوم و مهجور است. اگر با من باشد می‌گویم که عشق متعالی فقط یکبار و آن هم در کربلا جلوه کرده و تکلیف خود را با همه روشن کرده است. بهتر بگویم عشق در کربلا با همه‌ی کاینات درددل کرد و هم تکثیر شد و هم تکبیر.

کربلا خلاصه‌ای است از آنچه باید می‌شدیم و نشدیم. عرفه می‌آید و من هنوز باور نکرده‌ام. عرفه می‌آید و من ...

باید حسین(علیه السلام)  را دیگرگونه بشناسم و باورش کنم. اگرچه در این مسیر هزاران بار بر زمین خورده‌ام اما باید دوباره برخیزم. فردا عرفه است

****