قران کریم خطاب به کسانی که می‌خواهند زیور و زینتهای دنیوی را عامل گناه و بی دینی معرفی کنند، می‌فرماید :

«قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ كَذلِكَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ»؛ بگو: چه كسى زینت‏هاى خدا را كه براى بندگان خود آفریده حرام كرده و از صرف رزق حلال و پاكیزه منع كرده؟ بگو: این نعمتها در دنیا براى اهل ایمان است و خالص اینها (یعنى لذات كامل بدون الم، و نیكوتر از اینها) در آخرت براى آنان خواهد بود. ما آیات خود را براى اهل دانش چنین مفصل و روشن بیان مى‏كنیم. (اعراف ،32؛ ترجمه الهی قمشه‌ای)

با وجود آن که تنها شهادت قرآن در مورد بیان دیدگاه الهی کافی است؛ اما قرآن به صرف خبر اکتفا نمی‌کند و استدلال می‌کند به این که  اگر این امور، بد بود، خدا نمى‏آفرید، و اكنون كه براى استفاده بندگانش آفریده است چگونه ممكن است آنها را تحریم كند؟(تفسیر نمونه، ج6، ص147) ممکن است در برخورد با این استدلال برخی بگویند پس چرا استفاده از برخی نعمتها حرام شده است؟ حقیقت این است که استفاده عادلانه از هیچ نعمتی حرام نشده است. آنچه حرام و گناه است بی عدالتی است. در حدیثی از حضرت علی(علیه‌السلام) می‌خوانیم که عدالت به معنای قرار دادن هر چیزی در جای خودش است. مثلا عدالت درباره نعمت الکل، آنست که در مصارف پزشکی - درمانی و صنعتی استفاده شود نه در شرب و تفریحات انسانی .

بدیهی است که عدالت در خصوص زینت‌ها و زیورهای دنیوی نیز این است که در آرایش و زیبایی بکار گرفته شود. وقتی می‌گوییم زینت؛ پس اقرار کرده‌ایم که این چیزها لوازم زیبایی‌بخش هستند لذا چنانچه استفاده‌های مفید دیگری نیز برای آنها فرض شود باز هم جنبه زینت‌بخشی، اولویت اول آنها و به عدالت و ثواب نزدیکتر است .

 

آرایش و آراستگی در سیره پیامبر اکرم

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) خود همواره آراسته بود و به آراستگی امر می‌فرمود. آن حضرت آراستگی را چه در بعد

 نظافت همچون مداومت بر مسواک، استحمام، گرفتن ناخنها و شانه زدن موی سر... و چه در بعد آرایش همچون رنگ کردن موی سر و محاسن، سرمه کشیدن در چشم، پوشیدن لباس سفید و استعمال عطر و ... رعایت می‌نمود. در حدیث است که هرگاه قصد خروج از خانه یا پذیرفتن کسی را داشت، موی سر خود را شانه می‏زد، سر و وضع خود را مرتب می‏کرد، خویشتن را می‌آراست و برای آنکه تصویر خود را ببیند، در ظرف آبی می‏نگریست. وقتی سبب این کار را می‏پرسیدند، می‏فرمود: «اِنَّ الله‏َ تَعالی یُحِبُّ مِنْ عَبْدِهِ إِذا خَرَجَ إِلی إخْوانِهِ أَنْ یَتَهَیّاَ لَهُمْ وَ یَتَجَمَّلَ»(محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمة، حمید رضا شیخی، قم، دارالحدیث، 1377، چاپ اول، ج2، ص774.  و  سنن النبی  ج1)

خداوند متعال دوست دارد كه بنده‏اش چون به سوى برادران خود بیرون می‌رود خود را براى‏ آنها بیاراید و زیبا سازد. از برخی روایات برمی‌آید که تحمل ژولیدگی و سر و وضع نامناسب اصحاب را نیز نداشت انتقاداتی که در این زمینه در اخبار هست، سندی بر این مدعاست .

امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) نیز كه خود در غایت زهد و ساده زیستی بود، هرگز سهل‌انگاری در آراستگی و آراسته بودن را روا نمی‌دانست. روایتی از آن حضرت نقل شده كه نشان می‌دهد رفاقت و صمیمیت و خویشاوندی نباید باعث كوتاهی در این امر شود. آن حضرت فرمود:

«لِیتَزَینَ اَحَدُكُم لأَخیهِ الْمُسْلِمِ كما یتَزَینَ لِلْغَریبِ الَّذی یحِبُّ أَنْ یراه فی احسن الهَیئة.»(مجلسی محمد باقر؛ بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج‏10، ص 91)

هر یك از شما براى برادرى كه به دیدنتان می‌آید خود را بیارائید چنانكه براى بیگانه‏اى که مایلید در بهترین قیافه شما را ببیند، زینت مى‏كنید.

 

عدالت در آرایش

اما بدان جهت که هر چیزی محدودیتهای منطقی و ضروری دارد و برخی مصلحتها برخی آزادی‌ها را محدود می‌کنند، باید در این مورد نیز همچون هزاران مورد دیگر رعایت حد و مرزها و شئونات لازم را نمود. مثلا اگرچه مردان هم می‌توانند از آرایش و زینتهای موجود بهره بگیرند اما از هر آرایشی که موجب شباهت ایشان به زنان بشود، نهی شده‌اند.

پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) مردانى را كه خود را به زنان شبیه و زنانى را كه خود را به مردان شبیه مى‏كنند، لعن فرموده است.(خصال، ترجمه جعفرى، ج‏2، 403، هفتاد و سه ویژگى در آداب زنان و فرق میان احكام آنان و احكام مردان، ص،401 )

ضمنا نباید فراموش کرد که آرایش یکی از شئون اجتماعی انسان است. بنابراین نباید بیشترین وقت و انرژی افراد صرف آن شود که اثرات روانی بدی بدنبال خواهد داشت و موجب ضعف قوای عقلانی و شخصیت و وقار شخص می‌گردد. افراط در آرایش و زینت، یکی از امراض روانی است که بسیاری از زنان را مبتلا کرده و شخصیت و برخی صفات برجسته انسانی را در ایشان ضعیف کرده است. بگونه‌ای که ممکن است زنی در تمام طول روز توان فکری و جسمی خود را به وضعیت ظاهری خود و نظر و برداشت دیگران راجع به ظاهر خود مشغول سازد و به این صورت خود و کسانی را که موجب تحریک و گناهشان گشته است را به تباهی بکشاند. قرآن با اشاره به این مطلب می‌فرماید: أَوَ مَنْ یُنَشَّؤُا فِی الْحِلْیَةِ وَ هُوَ فِی الْخِصامِ غَیْرُ مُبِینٍ‏؛ آیا كسى كه در زر و زیور پرورده مى‏شود [دختر] كه در جدل هم ناتوان است [شایسته‏ى نسبت دادن به فرزندی خداوند است؟]

بنابر این با وجود آن که مطلق آرایش برای زنان پسندیده است از آرایش زنان در معرض نامحرمان شدیدا نهی شده اما در مقابل برای آرایش زن در حضور همسر بسیار سفارش شده است. زن مؤمنه كه شوهر دارد باید كه هر چه بتواند آرایش نفس بجا آورد و لباس نیكو بپوشد، و زینت بر خویشتن كند، و عطر و بوى خوش بكار برد، حضرت مصطفى(صلی الله علیه و آله) لعنت كرد زنى را كه سرمه در چشم نكند، و چون به سرمه نکشیدن ملعون بود برای دیگر چیزها حالش چگونه خواهد بود..!(شهاب الأخبار با ترجمه متن، ص55 ، الباب الاول132)

نظرات شما عزیزان: