امامت در كودكى‏

  «و ءاتيناه الحكم صبيّاً»(622) على ابن اسباط گويد: به خدمت امام جوادعليه السلام رسيدم (در حالى كه سن امام كم بود) من درست به قامت او خيره شدم تا به ذهن خويش بسپارم و به هنگامى كه به مصر بازمى‏گردم، كم و كيف مطلب را براى ياران نقل كنم. ناگهان امام‏عليه السلام رو به سوى من كرد و فرمود: اى على ابن اسباط! خداوند كارى را كه در مسأله‏ى امامت كرد، مانند كارى است كه در نبوت كرده است. گاه مى‏فرمايد: «و ءاتيناه الحكم صبيّاً»؛ ما به يحيى در كودكى فرمان نبوت داديم، و گاه در باره‏ى انسان‏ها مى‏فرمايد: «حتّى إذا بلغ أشدّه و بلغ أربعين سنة»؛(623) هنگامى كه انسان به بلوغ كامل عقل به چهل سال رسيد. بنا بر اين، همان گونه كه ممكن است خداوند حكمت را در چهل سالگى به انسان بدهد، در قدرت اوست كه آن را در كودكى به وى عطا كند.(624)
  - دو نوع امامت‏

  امام صادق‏عليه السلام مى‏فرمايد: امام در قرآن كريم دو گونه است. گاهى خداوند مى‏فرمايد: «و جعلناهم أئمة يهدون بأمرنا»؛(625)يعنى به امر خدا مردم را هدايت مى‏كنند، نه به امر مردم؛ امر خدا را بر امر خودشان مقدّم مى‏شمرند و حكم او را برتر از حكم خود قرار مى‏دهند. در بخش ديگرى مى‏فرمايد: «و جعلناهم أئمّة يدعون إلى النّار»؛(626)ما آن‏ها را پيشوايانى قرار داديم كه دعوت به دوزخ مى‏كنند؛ فرمان خود را بر فرمان پروردگار مقدّم مى‏شمرند و حكم خويش را قبل از حكم او قرار مى‏دهند و مطابق هوس‏هاى خود و بر ضدّ كتاب اللّه عمل مى‏كنند.(627)
  - عظمت مقام امامت

  در اهميت مقام امامت همين بس كه خداوند متعال آن را در كلام خويش با دو قيد قرين ساخته است؛ «و جعلنا منهم أئمّة يهدون بأمرنا».(628)نخستين وظيفه‏ى امام، هدايت و رهبرى جامعه به سوى اهداف و آرمان‏هاى الهى است كه اين مسئوليت خطير را با الهام از «عالم امر» به انجام مى‏رساند.
 موجودات جهان دو گونه‏اند: مادى، مجرد؛ گونه‏ى نخست در بستر زمان و مكان و قوانين حركت محدود است، ولى نوع دوم از همه‏ى شرايط پيش گفته رهاست. گاهى از آن به «ملكوت عالم» نيز تعبير مى‏شود؛ «إنّما أمره إذا أراد شيئاً أن يقول له كن فيكون * فسبحان الّذى بيده ملكوت كلّ شى‏ء».(629)
 پس، امام آن كسى است كه جنبه‏ى ملكوتى موجودات را نيز رهبرى كند و جوامع بشرى را به مقصد نهايى خويش، يعنى آشنايى با خدا و احياى ارزشهاى الهى برساند و سعادت آن‏ها را تضمين كند.(630)
   - مقام رفيع امامت‏

  قرآن كريم مقام رفيع امامت را كه منصب الهى است؛ «إنّى جاعلك للنّاس اماماً»،(631)در سه جهت بيان كرده است:
 الف - وظيفه‏ى امام: هدايت انسان‏ها به سعادت؛ «و جعلناهم أئمّة يهدون بأمرنا».(632)
 ب - شرط دستيابى به مقام امامت: صبر و يقين؛ «و جعلنا منهم أئمّة يهدون بأمرنا لمّا صبروا و كانوا باياتنا يوقنون».(633)
 ج - واسطه‏ى فيض خداوند به انسان‏ها: انجام دادن نيكى‏ها، برپاداشتن نماز، پرداخت زكات، عبادت؛ «و جعلناهم أئمة يهدون بأمرنا و أوحينا إليهم فعل الخيرات و إقام الصّلوة و إيتاء الزّكوة و كانوا لنا عابدين».(634)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: