«أولئك الّذين هدى اللّه فبهديهم اقتده»(239) هدايت الهى بسيار گران‏سنگ و باعظمت است. زيرا از سويى قرآن كريم بعضى از انبيا را با وصف مشمول هدايت الهى شدن توصيف مى‏كند و از سوى ديگر، برترين پيامبر را به پيروى از هدايت آنان فرمان مى‏دهد. قابل توجه اين كه نمى‏فرمايد: «بهم اقتدهْ»؛ به خود اين‏ها اقتدا كن، بلكه مى‏فرمايد: «بهديهم اقتده»؛ يعنى به هدايت اين‏ها اقتدا كن. گفتنى است كه اگر «بهم اقتده» نيز ذكر شده بود، معنايش اقتدا به هدايت بود، ليكن از جهت عظمت هدايت، امر به تبعيّت از آن شده است.(240)
 - پيروى از مكتب انبيا، نشانه‏ى محبت الهى‏

  از نظر قرآن كريم تنها راه محبت الهى، پيروى و تبعيت از مكتب انبياست؛ «قل إن كنتم تحبّون اللّه فاتّبعونى يحببكم اللّه»(241) و اگر در اسلام افرادى چون سلمان، جزو خانواده‏ى انبيا به حساب آمدند، به دليل همين تبعيت و پيروى از مكتب است؛ «سلمان منّا أهل البيت». زيرا حضرت براهيم‏عليه السلام گويد: هركس از من پيروى كند، از من خواهد بود؛ «فمن تبعنى فانّه منّى»،(242) چه اين كه قرآن مى‏فرمايد: «إنّ أولى النّاس بابراهيم للّذين اتّبعوه و هذا النّبى».(243) در مقابل، اگر كسى از مكتب انبيا پيروى نكند، از آنان نخواهد بود، گرچه فرزند حضرت نوح‏عليه السلام باشد؛ «انّه ليس من أهلك».(244) پس دستور خداوند مبنى بر فروتنى پيامبرصلى الله عليه وآله در برابر مؤمنان مطلق نيست، بلكه براى كسانى است كه پيرو آن حضرت باشند؛ «واخفض جناحك للمؤمنين».(245) اما در جاى ديگر، اين خفض جناح و تواضع را مقيّد به تبعيّت و پيروى مؤمنين از پيامبر مى‏كند؛ «واخفض جناحك لمن اتّبعك من المؤمنين».(246)
 - سبب عدم درخواست مزد از مردم‏

  «يا قوم لاأسئلكم عليه أجراً إنّ أجرى إلاّ على الّذى فطرنى»(247) پيشواى واقعى در صورتى مى‏تواند دور از هرگونه اتّهام و در نهايت آزادى به راه خود ادامه دهد و هر گونه انحراف و كجروى را در پيروانش اصلاح كند كه وابستگى و نياز مادى به آن‏ها نداشته باشد، وگرنه همان نياز، زنجيرى خواهد شد بر دست و پاى او، و قفل و بندى بر زبان و فكر او. منحرفان، از اين طريق براى تحت فشار قرار دادن او وارد مى‏شوند يا از طريق تهديد به قطع كمك‏هاى مادّى يا از طريق پيشنهاد و كمك‏هاى بيشتر. پيشوا و رهبر هر اندازه كه پيراسته و مخلص باشد، باز انسان است و ممكن است در اين مرحله گام او بلرزد. از اين رو، قرآن كريم مى‏فرمايد: انبيا صريحاً اعلام مى‏كردند كه هيچ گونه درخواست مادى و انتظار پاداش از پيروانشان را ندارند.(248)
  - تكذيب پيامبران‏

 «كذّبت قوم نوح المرسلين»(249)
 در آيه‏ى فوق قوم نوح‏عليه السلام را تكذيب كننده‏ى همه‏ى پيامبران مرسل خوانده است، با اين كه آن‏ها غير از نوح‏عليه السلام پيغمبر ديگرى را تكذيب نكردند، زيرا دعوت انبيا و مرسلين يكى است و همه در دعوت به توحيد متفقند. پس، اگر مردمى يكى از ايشان را تكذيب كند، در حقيقت همه را تكذيب كرده است و به همين جهت، خداوند ايمان به بعضى از پيامبران بدون بعض ديگر را كفر به همه‏ى آنان خوانده است؛ «... يقولون نؤمن ببعض و نكفر ببعض و يريدون أن يتّخذوا بين ذلك سبيلاً * أولئك هم الكافرون حقّاً».(250)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: