نماز و روزه حج يا وسيله رفع اختلافات

يكى از افتخارات اسلام مسأله عبادت است و آن اينست كه مردم مذاهب ديگر مانند يهود و نصارى طبق دستور دينى خود در غير معبدهاى عمومى از عبادت محرومند و از نظر قانون مذهبى جز در كليساها و معابد خود نمى‏توانند عبادتى انجام دهند و نماز بخوانند. ولى در اسلام اين محدوديت برداشته شده است و هر مسلمانى موظف است كه وظيفه عبادى خود را در هر حال كه باشد انجام دهد؛ در مسجد باشد يا نه؛ در جامعه مسلمانان باشد يا در بلاد كفر؛ در ميان مردم باشد يا تنها؛ در حال تندرستى باشد يا در بستر بيمارى. بالجمله در هر حال بايد عبادت خود را مناسب آنحال انجام دهد و اين خود يكى از اسرار موفقيت اسلام است، پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود: براى من همه روى زمين معبد و پرستشگاه است بهمين مناسبت شارع اسلام نماز و روزه و حج را در مرحله اول، فردى قرار داده باين معنى كه از هر فرد انجام آنها را خواسته و موقوف بحضور جماعت ندانسته، ولى در مرحله دوم فوائد اجتماعى آن عبادات را هم از نظر دور نداشته و جنبه اجتماعى به آنها داده است. مثلاً در نماز كه انسان بوسيله آن بندگى و نياز خود را در برابر پروردگار خويش مجسم مى‏دارد حضور در جماعت بطور استحباب تشريع شده و سنت قرار گرفته است. و نيز در روزه كه براى رياضت فرد تشريع شده و بايد هر فرد مسلمان سالى يكماه روزها از خوردن و آشاميدن و آميزش جنسى خوددارى كند و باينوسيله روح پرهيزكارى و تقوى را در خود ايجاد نمايد با اينكه وظيفه فردى است و هيچ گونه جنبه اجتماعى ندارد، ولى روز اول شوال را بشكرانه انجام وظيفه ماه مبارك رمضان عيد گرفته مسلمانان وظيفه دارند كه نماز فطر را با جماعت بخوانند. همچنين در حج كه بوسيله آن اجابت دعوت خدائى و ترك علائق مادى و توجه بساحت قدس ربوبى مجسم مى‏شود. با اينكه عبادتى فردى است ولى چون محل پرستش نقطه معين است قهراً مسلمانان جهان در يك جا جمع شده از حال يكديگر باخبر مى‏شوند. علاوه بر اين روز دهم ذى حجه كه قسمتى از اعمال حج در آن روز انجام مى‏شود عيد اسلامى قرار داده شده كه مسلمانان موظفند در يكجا جمع شده نماز عيد را بجماعت بخوانند. اين اجتماعاتى كه در اسلام مقرر شده بهترين وسيله براى رفع اختلافات طبقات است، زيرا مؤثرترين راه براى آنكه اختلافات طبقاتى را ريشه كن كند؛ از بين بردن بدانديشى بيكديگر است؛ و اين خاصيت در پرستش دسته جمعى حق بر وجه اكمل موجود است زيرا كسيكه عبادت خدا را با اخلاص انجام مى‏دهد جز با خدا با كسى سر و كار ندارد، و درهاى رحمت پروردگارى بروى همه باز است و خزانه بى پايان نعمت او تمام شدنى نيست، و ساحت قرب او بى آنكه مزاحمتى پديد آيد همگى را بخود مى‏پذيرد. و در نتيجه انس و الفت و مهر و محبتى كه بواسطه اجتماع در هنگام عبادت در مردم پديد مى‏آيد براى رفع اختلاف و كدورت نيكوترين وسيله است. همه مى‏دانيم كه معارف آئين پاك اسلام بر سه بخش كلى منقسم مى‏گردد: اصول دين؛ اخلاق؛ فروع فقهيه. و نيز روشن است كه اصول دين يعنى ريشه و پايه‏هاى اصلى دين سه اصل است كه انسان با نداشتن يكى از آنها از دين خارج مى‏شود: 1 - توحيد يعنى اعتقاد بيگانگى خداى جهان عزوجل. 2 - اعتقاد بنبوت پيامبران خدا كه آخرشان حضرت محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) مى‏باشد. 3 - ايمان بمعاد يعنى اعتقاد باينكه خداى متعال همه را پس از مرگ زنده نموده بحساب اعمالشان رسيدگى فرموده نيكوكاران را پاداش نيك خواهد داد و بدكاران را بسزاى كردار و رفتارشان خواهد رسانيد. دو اصل ديگر بسه اصل نام برده ملحق مى‏باشد كه از مسلمات مذهب شيعه است و انسان با نداشتن اعتقاد بآنها از مذهب شيعه خارج مى‏شود اگرچه از اسلام بيرون نيست: 1 - امامت 2 - عدل.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: