ادب حضرت ابراهيم‏ عليه السلام‏

  قرآن كريم ادب حضرت ابراهيم‏عليه السلام را در جاى جاى ترسيم سيره‏ى آن حضرت بيان مى‏كند. در اين زمينه به دو نمونه‏ى زير توجه كنيد:
 الف - ادب با خدا؛ «الّذى خلقنى فهو يهدين * و الّذى هو يطمعنى و يسقين * و إذا مرضت فهو يشفين».(384)
 حضرت ابراهيم‏عليه السلام در مقام احتجاج با قوم خود، همه‏ى نعمت‏ها را به خداوند اسناد مى‏دهد، مانند نعمت خلقت، هدايت، اطعام و... . اما مرض را به خود نسبت مى‏دهد و مى‏گويد: وقتى مريض مى‏شوم، خداوند شفايم مى‏دهد؛ «وإذا مرضت فهو يشفين». زيرا در مقام ستايش مناسب نيست كه مرض را به او نسبت دهد، بلكه شفاى مرض را به خداوند اسناد مى‏دهد و اين حكايت از ادب آن حضرت مى‏كند.
 ب - ادب با مردم؛ هنگامى كه حضرت ابراهيم‏عليه السلام عمويش آزر را از بت‏پرستى نهى كرد، او زبان به اهانت گشود و گفت: اگر دست از اين كار برندارى، تو را سنگسار مى‏كنم. حضرت ابراهيم‏عليه السلام در برابر آن تندى و خشونت، با نهايت ادب و بزرگوارى گفت: سلام بر تو، من به زودى براى تو از پروردگارم طلب آمرزش مى‏كنم. زيرا او نسبت به من مهربان است؛ «سلام عليك سأستغفر لك ربّى إنّه كان بى حفيّاً».(385)
   حضرت ابراهيم و تقاضاى امنيّت‏

  «و إذ قال إبراهيم ربّ اجعل هذا البلد ءامناً و اجنبنى و بنىّ أن نعبد الأصنام»(386)
 حضرت ابراهيم‏عليه السلام در اين آيه از خداوند دو چيز خواست:
 1 - امنيّت مكه از تسلّط دشمن؛ «ربّ اجعل هذا البلد ءامناً»
 2 - امنيّت جان از سلطه‏ى هواى نفس؛ «واجنبنى و بنىّ أن نعبد الأصنام».
 هر چه انسان را از حق بازدارد، صنم اوست و هر چه دل انسان به آن گرايش داشته باشد، هواى اوست. «أفرأيت من اتّخذ إلهه هواه».(387)

   حضرت ابراهيم و رسيدن به مقام يقين‏

  قرآن كريم وقتى حضرت ابراهيم‏عليه السلام را ستايش مى‏كند، مى‏فرمايد: «و كذلك نرى إبراهيم ملكوت السّموات و الأرض و ليكون من المؤمنين».(388)ما باطن عالم و درون جهان را نشان ابراهيم خليل مى‏دهيم تا اين كه به مقام شامخ يقين برسد. اين رؤيت ملكوت منافعى دارد كه يكى از آن منافع برجسته، دستيابى به يقين است.
 خداى سبحان ما را تشويق مى‏كند كه شما هم به درون جهان راه پيدا كنيد؛ «أو لم ينظروا فى ملكوت السّموات و الأرض»، خداى سبحان در اين آيه‏ى كريمه، عدّه‏اى را تشويق و گروه ديگرى را مذمت مى‏كند كه چرا به باطن عالم سرى نمى‏زنند، چرا درون عالم را نگاه نمى‏كنند كه ببينند. اگر رؤيت و ديدن ممكن نبود، خدا ما را به آن دعوت نمى‏كرد. «ملكوت» به معناى باطن و «ملك» به معناى ظاهر است. آنجا كه سبحان است، جاى ملكوت است؛ «فسبحان الّذى بيده ملكوت كلّ شى‏ء».(389) آنجا كه سخن از ملك است، جاى «تبارك» است؛ «تبارك الّذى بيده الملك».(390)ميان ملك و ملكوت، مثل ظاهر و باطن بسيار تفاوت است.(391)
  استجابت دعاى حضرت ابراهيم‏ عليه السلام در مورد فرزند

  «ربّ هب لى من الصّالحين»(392)
 در آيه‏ى فوق، خداوند دعاى ابراهيم‏عليه السلام را بيان مى‏كند كه از خداوند فرزند صالح و شايسته طلب مى‏كند، وخداوند اين دعا را مستجاب كرد و فرزندان صالحى چون اسماعيل و اسحاق را به او مرحمت كرد. چنانكه قرآن كريم مى‏فرمايد: «و بشّرناه بإسحق نبيّاً من الصّالحين»؛(393)ما او را بشارت داديم به تولد اسحاق، پيامبرى از صالحان.
 در مورد اسماعيل نيز مى‏گويد: «و إسماعيل و إدريس و ذا الكفل كلّ من الصّابرين * و أدخلنا هم فى رحمتنا إنّهم من الصّالحين»؛(394) اسماعيل و ادريس و ذا الكفل را به ياد آور كه همه از صابران بودند و ما آن‏ها را در رحمت خود وارد كرديم. زيرا همگى از صالحان هستند.(395)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: