كار براي رضاي خدا، نه مردم يا مسئولان

ما مأمور هستيم كارهايمان را رنگ الهي بدهيم. چون رنگ‌هاي غير الهي پاك مي‌شود. براي رضاي شاه كار بكنيم. شاه میرود. رييس جمهور. مي‌روند. براي رضاي هركس كار كنيم مي‌پرد. شاه عباس شاه بود. تاج داشت. تخت داشت. طلا داشت. حرمسرا داشت. دربار داشت. همه پريد. فقط آنچه كه از شاه عباس مانده است، كاروانسراي شاه عباسي است. آن هم چون در راه كربلا ساخته است. چيزهاي خدايي مي‌ماند. چيزهاي غير خدايي مي‌پرد. شما براي اينكه جُك بگويي، بخندي سر به سر او مي‌گذاري. از او مي‌شنوي. اس‌ام اس به او مي‌زني. نمي‌دانم خوب خنده‌هايي كه آدم در طول عمرش مي‌كند. همه مي‌پرد. يك لحظه مي‌فهمد مثل خاراندن! وقتي دست آدم مي‌خارد، تمام شد. وقتي كه مي‌خاراني حال مي‌آيي. بعد از 5 دقيقه نه اينجا چيزي است، نه آنجا. سخنراني‌ها هم همينطور است. سخنراني‌هايي كه اثر نداشته باشد، من اسمش را سخنراني خاراندني گذاشتم. يعني در يك لحظه آدم گوش مي‌دهد و يك لبخندي مي‌زند. بعدش هم مي‌پرد كه مي‌پرد كه مي‌پرد. تمام! آنچه مي‌ماند آن است كه رنگ خدايي داشته باشد. بارها گفتم: تخم مرغي را كه ما رنگ مي‌كنيم، با يك خرده آب دهان پاك مي‌شود. دُم طاووسي را كه خدا رنگ كرده، هرچه هم شيلنگ بگيري، پاك نمي‌شود. چيزهاي خدايي مي‌ماند، چيزهاي خلقي مي‌پرد. «ما عِنْدَكُمْ يَنْفَد» (نحل/96) قرآن مي‌گويد: هرچه رنگ شما است، مي‌پرد. 

یکبار مصرف نباشیم
مامأموريم كه خودمان را يكبار مصرف قرار ندهيم. به جای ساخت لیوان کاغذی. ليوان مسي و استيلي درست كنيم. 
پس سؤال: آيا لازم است ما در تربيت فكر كنيم؟ بله! سرمايه را هدر دادن است اگر تربيت نكنيم. چون بهترين سرمايه ما هستيم. اگر به شما بگويند: سرمايه‌دار ترين مردم ايران چه كسي است، يكي از آن سرمايه‌دار ترين مردم ايران بنده هستم. چرا؟ به خاطر اينكه در تلويزيون كه حرف مي‌زنم، ميليون‌ها مغز پاي حرف من مي‌نشيند. من كه ميليون‌ها مغز در اختيار من است، سرمايه‌دار هستم. نه آن كسي كه سكه دارد و برج دارد و قالي ابريشمي دارد و هواپيماي شخصي. يا مزرعه دارد. آنها جماد دارند. معلم مخ نسل نو دارد. آموزش و پرورشي‌ها سرمايه‌دار هستند. نه اينكه پول دارند. مخ نسل نو دارند. استاد دانشگاه سرمايه‌دار است. طلبه سرمايه‌‌دار است. معلم سرمايه‌دار است. چون همه‌ي مردم جماد دارند، استاد دانشگاه و آموزش  پرورش و طلبه سرمايه‌اي ندارد. اما مخ دارد. مخ نسلي كه نشستند و حرف‌هايش را گوش مي‌دهند. آنوقت ما مي‌توانيم بگوييم: تربيت مهم نيست. يعني مخ‌ها را رها كن. شما زمينت را به هر معماري مي‌دهي، هرطور بخواهد بسازد؟ آنوقت مخ و نسل و فطرت و همه را رها كنيم، هركس هرطور مي‌خواهد بار بيايد. 
راجع به اهميت تربيت كسي، فكر نمي‌كنم كسي يك ذرّه عقل داشته باشد، شك كند. البته افراد لاابالي هستند، كه هم خودشان را رها كردند، هم نسلشان را. بخور بخور. بريم، برو برويم. (خنده حضار) ببين، ببين. رهاي رها هستند. اصلاً مثل موم است. مثل موم يعني هركس هرطور مي‌خواهد اينها را مي‌سازد. اين آدم‌هاي ول هم در جامعه داريم. ولي اينها غافل هستند. اينها غافل هستند. چطور ما قبول كنيم، كشاورز روي گياه كار مي‌كند. افرادي تربيت حيوان دارند. روي حيوان، اسب را تربيت مي‌كنند. سگ را تربيت مي‌كنند. گياه را تربيت مي‌كنند. روي قالي روي پشم نظارت مي‌كنند كه اين قالي بافته شود كه قيمتي شود. آنوقت بشر روي پشم و نخ و آجر و سراميك و سنگ و انسان روي همه‌چيز كار بكند، آنوقت روي خودش كار نكند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: