بار الها، این مسافران غریب، چقدر آشنایند . گویی سالهای سال است که با حضورشان زنده ام و اینان نام از برایشان لفظی است و فضیلت شان ، آرامشی به طول ساعات زندگی.

کودکان این کاروان، بزرگترین معلمان تاریخ اند و زنان آن استادان صبر و عزت.

فرزندانِ پیامبر بزرگ، مجروح و خسته، امّا بر جای ایستاده، عزمی جزم کردند برای خلقِ حماسه ای دیگر. زینب علیهاالسلام به پلکان دارالخلافه ای می اندیشد که زیرِ گام هایش لرزید و فریادِ فرو خفته اش را تیزتر کرد؛ آن چنان که خطبه آتشینِ او، کربلا را به گوشِ نه فقط شام، به تمامیِ تاریخ برساند ... و زین العابدین علیه السلام آن گونه که در تب می سوزد، به مناجات هایی می اندیشد که خواهد خواند و چراغی خواهد افروخت بر دروازه آینده که تا همیشه خواهد درخشید ...

به راستی اینان کیستند؟!

آری! اینان وارثان کربلایند، چراکه کربلا در کربلا پایان نیافت؛ در دشت طَف شعله کشید و در کوفه و شام، در میان هیاهوی مردم و صاعقه کلامِ زنی علی تبار، زنی علی وار، آتش به خرمن ظلم افکند. اکنون از کوفه تا شام و از شام تا هر شامی دیگر، صلای آن زن علی وار، طلیعه صبح است و دشنه ای بر قلب سیاه ستم و جنایت. این کاروان، کاروان تبلیغ دین است؛ دینی که به ستم و نخوت و اشرافیت و تبعیض، و به استعمار و استثمار، «نه» می گوید. کاروانی که اسیرانش آزادترین آزاده گانند؛ زنجیریانش پای در رکابِ عشق دارند، دخترانش به مردان همیشه روزگار، درس مردانگی و شجاعت می دهند و کودکانش، وجاهت کفر را به تمسخر می گیرند و حیثیت ظلم را یکسره بر باد می دهند.

ای عجب از این کاروان که تاریخ را مبهوت کرده است!

از عظمت خورشیدی که بر سر نیزه دارد ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: