درست است كه انسان آگاهى آرزو مى‏كند كه مانند مرغى بال و پر داشت و مى‏پريد يا مثلا مانند ستاره‏اى بر فراز آسمان قرار داشت و طلوع و غروب مى‏كرد، ولى حقيقت اينها پندارى بيش نيست و غير از اين است. كه انسان از ته دل و جداً تكيه‏گاه واقعى براى سعادت خود يا راحتى و آسودگى مطلق يا يك زندگى بتمام معنى انسانى مى‏خواهد و هرگز از اين فكر روگردان نمى‏شود.
و چنانچه سبب غير مغلوبى (خدا) در جهان هستى نبود انسان با نهاد بى‏آلايش خود بفكرش نمى‏افتاد و اگر راحتى و آرامش مطلق و غير نسبى كه راحت و آرامش عالم آخرت است) وجود نداشت انسان طبعاً جوياى آن نبود و اگر روش دينى (كه از راه نبوت بما رسيده) حق نبود خواست آن در درون انسان نقش نمى‏بست. انسان يك سلسله نيازمندى‏هاى جسمى و روحى، مادى و معنوى دارد كه بايد با زندگى دسته جمعى رفع شود و هر يك از افراد جامعه بشرى با وسائل عادى كه بكار مى‏اندازد بى آنكه مزاحم و مانعى داشته باشد زندگى چند روزه اين جهان را با آسايش و آرامش بسر برد و براى زندگى جهان ديگر توشه بردارد پس بايد در جامعه بشرى قانونى اجرا شود كه مطابق اراده خداى جهان باشد و با فطرت و آفرينش وفق دهد؛ و بموجب اين قانون هر كس در جاى خود بنشيند و باندازه ارزشى كه در جامعه دارد بهره برد، و دست وى از تعدى بحقوق ديگران كوتاه شود و بالاخره همه تسليم اراده حق گردند و همه با هم برادر و در مقابل حق و عدالت برابر باشند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: