نمی دانم من فرزند خلفی هستم برای پدری که آدم ِ پیامبر است ؛ یا ناخلفم...اینکه روزها هزار خطا می کنم ، خودم را می سپارم به دست هوای دلم و باز شبها منم و این دل ِ تنگ ِ تو ...اینکه وقتی تنها می شوم هوای تو را می کنم .نمی دانم چه شد...رفتم سراغ همانی که بارها گفته بودی نه ... دلم رفت با همانی که اندوه تو را با خود داشت...نفهمیدم چه شد که بیرون آمدم از دنیایی که بهشت من بود با لبخندرضایتی که از تو می دیدم.سالهاست که میان من و تو فاصله افتاده است. که دیگر این من ، من ِ دوست داشتنی ِ تو نیست. من اما هنوز از دنیای بی تو می ترسم. از جهانی که لبخند رضایت تو را کم دارد. شب که می شود ، همه شهر که به خواب می رود... من می مانم و آرزوی بهشت ِ تو و بالشی که نرم نرم خیس ِ دلتنگی هایم می شود. من فرزند همان پدرم... همان پیامبری که  بهشتت را به بهای اندک نافرمانی ِ تو فروخت. من دل بسته ام به پایان ماجرای ِ آدم علیه السلام. هرشب که چشمهایم را می بندم ، خواب کلمه هایت را می بینم. کلمه هایی که یواشکی ، در گوشی ، به پدرم علیه السلام یادشان دادی، تا تو را به آن نامهای بلند بخواند، همان اسم های محبوبی که میان آه پشیمانی  و اشک پریشانی، شفیعش شدند.  یادم باشد بهشت ، بی لبخند ِ رضایت ِ تو ، جهنم ِ من است.

نویسنده: زهرا نوری لطیف

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: